Pero a cousa non queda aí. A través desta orde tentou tamén a Xunta de establecer un “horario de presenza obrigada” e mesmo a necesidade de entrar en xustificacións familiares persoais, máis aló das únicas que establece a lei, para valorar a súa concesión. A CIG advertiulle a Administración que isto era diametralmente contrario á Dereito e finalmente, trala fase de informe da Asesoría Xurídica, este intento de vulnerar a lei a través dunha orde decaeu.

Porén, despareceu do papel pero algo na tramitación destas solicitudes non marchaba: comezou a ralentizarse a súa resolución e había consellarías que as tiñan paralizadas porque as traballadoras e traballadores que querían exercer o seu dereito á flexibilidade familiar non se autoimpuñan un horario de presenza obrigada. A finais de febreiro (nos únicos datos facilitados pola Administración) 1 de cada 3 destas solicitudes ficaba paralizada.

Porén, agora a Xunta volve a carga, a través do borrador de instrucións que nos remitiu ás centrais sindicais rescata de novo o intento de limitar un dereito regulamentado na lei de igualdade cunha norma de carácter administrativo (ver páx. 5,6 e 7 das instrucións).

A única ferramenta que recoñece a lei para conxugar as necesidades do centro e o dereito á flexibilidade familiar é modificarlle á traballadora ou traballador o seu horario de referencia. Pero non está previsto na Lei a imposición dunha franxa diaria na que o horario de traballo sexa fixo e tampouco se condiciona a autorización do horario de referencia máis amplo posible á concorrencia de máis circunstancias persoais ou familiares que as contempladas na propia lei.

Entón, porque fai isto a Xunta? Temos coñecementos que foron moitos os receos da Consellaría de Facenda fronte a consellaría de Presidencia, gran impulsora desta Orde polo seu claro impacto político positivo. Precisamente foi a Consellaría de Facenda a que máis paralizou as flexibilidades familiares e presionou ao seu persoal. Ao non haber intencións de publicar este texto, non podemos desde a CIG presentar un recurso e, xa que logo, a traballadora ou traballador queda só na defensa dos seus intereses e ten que valorar se lle compensa (mesmo economicamente) meterse nun recurso xudicial individual.

Desde a CIG rexeitamos en primeiro lugar o atraso na tramitación das flexibilidades familiares que tentan forzar un horario de presenza obrigada e rexeitamos este novo intento da Xunta de modificar unha lei a través dunhas instrucións. Por outra banda, non nos parece propio do partido que Goberna a Xunta, un partido que se gaba do seu apoio á familia de cara ao público pero que de portas para dentro nin sequera é capaz de garantir o cumprimento da lexislación.