Resulta que para esta Mesa Xeral achegan uns documentos idénticos aos da xuntanza do 1/8/2014, e resulta que nos contan que xa daquela tiñan claras algunhas cousas que querían modificar. Entón, porque nos entregaron tanto agora como antes uns textos conscientemente desactualizados? É unha tomadura de cabelo, unha falta de respeto tanto ás persoas que representan aos funcionarios e funcionarias como a estes últimos directamente.

Inconcreción das alegacións

A segunda excusa do director de función pública para xustificar o seu don Tancredismo de cinco anos, foi que as alegacións que presentamos eran, en xeral, inconcretas. Evidentemente non compartimos a súa crítica que tomamos, outra vez, como unha xustificación a cinco anos de inmobilismo.

A CIG presentou un documento de alegacións de 12 páxinas no que recolliamos numerosos aspectos que se deberían corrixir. Non pode atacarnos con que non concretamos a redución de temas, pois podemos amosarlle numerosos e moi elaborados documentos nos que aportamos modificacións de temarios sen que se recollera nin unha soa das nosas propostas. Se Función Pública quere negociar e chegar a un entendemento, aquí estamos; se buscan foto e responsabilizarnos a nosoutros, non contan connosco.

Xenerosos por negociar sen obriga

Con caracter previo á discusión da promoción interna na Mesa Xeral, o director de función pública quixo lembrarnos o bos que son, que ata negocian o que non teñen obriga de negociar. Argumento no Estatuto Básico do Empregado Público que exceptúa da negociación colectiva "a regulación e determinación concreta [..] dos sistemas, criterios, órganos e procedementos de acceso ao emprego público e á promoción profesional".

Ten que ser patolóxico tratar de vendernos como un favor o feito de que "negocien" a materia que non están obrigados a negociar, e en cambio non negocien o que si están obrigados a negociar.

Dándolle a volta ao argumento da Administración, para as organizacións sindicais e para os traballadores e traballadoras sería moito máis interesante (e acorde coa letra e o espírito do EBEP) que o que negociásemos non fosen as epígrafes dos temas, senón os criterios xerais. Sería moito máis positivo que existise un acordo con vocación de permanencia onde se recollesen cuestións como a periodicidade mínima dos procesos selectivos, normas xerais sobre o tipo de probas e contidos de temarios por grupos, e sobre a puntuación de elementos como a antigüidade e o grao, a posibilidade de mobilidade e de promoción sen cambio de posto, a promoción cruzada... Sería moito máis interesante que o actual sistema de negociación, que non garante unha minima estabilidade e previsión, nin no tipo de probas, nin nos temarios, nin nada.

Si, ten que ser algo patolóxico vendernos o bos que son, cando o que nos deixan "negociar" de xeito tan altruísta son eses atropellos ao sentido común que son estas convocatorias de promoción interna, e en cambio non teñen nin tiveron nunca intención de negociar un acordo regulador sobre criterios da promoción interna, que é o que prevé o EBEP que deberían facer e non fan.

É algo básico que a Administración ten a obriga de negociar (esto é, tratar asuntos con concesións mutuas procurando a mellor solución), e facelo de boa fe. Pero esa teima, que non é nova, concrétase en que eles teñen que negociar o que toca das disposicións de carácter xeral, os criterios, etc, pero logo a concreción ou os casos singulares non serían materias de negociación. Á CIG serviríalle perfectamente fixar ese marco negociado no que se reflectiran as liñas básicas dos procesos, pero é que nin sequera fan iso.

Ese argumento de que non teñen a obriga de negociar é a desculpa dun modo chulesco de xestionar a Función Pública, impoñendo sempre, sen escoitar, nin a nós como organizacions sindicais, nin aos funcionarios e funcionarias que nos transmitiron as súas alegacións. E ao mesmo tempo esa prepotencia é o refuxio da súa indolencia, xa que levan cinco anos sen convocar, adian o tempo que lles da a gaña e teñen todo paralizado.

Salvando as distancias, a situación é parecida ao relato haxiográfico co que nos están a bombardear co recente pasamento dunha famosa latifundista: "Que boa era a duquesa cos pobres que ela mesma creaba!".