Un ano máis, Función Pública perpetúa a discriminación a gran parte do seu persoal ao non aplicarlle o horario de verán.

No canto de regulamentar o horario de verán de xeito permanente, a Dirección Xeral de Función Pública enviou unha nota informativa que é un corta e pega das notas informativas de anos anteriores.

O horario de verán vai adiante sen negociación coas organizacións sindicais. Pese a compremeterse a remedialo, o director xeral da Función Pública afonda na discriminación e deixa fóra unha vez máis, ao persoal que ten horario especial, traballa a quendas ou xa ten unha redución de xornada previa. A CIG demanda que o horario de verán sexa de aplicación a todo o persoal, e se non pode ser aplicado que se ofreza algún tipo de compensación en forma de descanso.

Ao tempo, na CIG seguimos a esixir a ampliación do horario de verán para quen teña conciliación familiar, do 1 de xuño ao 30 de septembro, a semellanza do que dispoñen as traballadoras/es da AGE como un dereito consolidado desde o ano 2016:

Por motivos de conciliación da vida familiar e laboral, os empregados e empregadas públicos con descendientes ou persoas suxeitas á súa tutela ou acollemento de ata 12 años de idade, siempre que convivan co solicitante e dependan deste, estando ao seu cargo, poderán acollerse a esta modalidade de xornada intensiva dende o 1 de xuño e ata o 30 de setembro. Este dereito poderá exercerse tamén o ano en que o menos cumpra a idade de 12 anos.

Igualmente poderá acollerse a esta modalidade de xornada intensiva [..] quen teña ao seu cardo persoas que teñan recoñecida unha discapacidade igual ou superior ao 33%, sempre que convivan co solicitante e dependan deste.

E a mesma esixencia mantemos coa famosa bolsa de horas do 5%, vinculada á conciliación, que continúa sen regularse. Na AGE xa a están a gozar hai tempo. Ao longo da negociación do Acordo de concertación que asinaron UGT e CCOO, a CIG defendeu que esta bolsa de horas do 5% non estivese ligada exclusivamente á conciliación, senon que fose de aplicación a todo o persoal, de xeito que se puidese converter nunha especie de “bolsa de horas positivas”. Pero, unha vez máis, non quixeron.