No DOG do 20/03/2013 publícase a resolución da EGAP pola que se convoca un chamativo curso monográfico titulado: os retos e as perspectivas do emprego público nun contexto de crise. Xa de primeiras sorprende que nun contexto político de restricións orzamentarias a EGAP dedique os seus austeros recursos a organizar precisamente este tipo de actividades non formativas. Cómpre recordar que o ano pasado foi anulada a metade do seu plan formativo por este motivo.

Que a función pública galega precisa unha reforma é evidente vendo a inversión da pirámide de recursos humanos na administración xeral; máis que sobrar empregadas ou empregados públicos como escoitamos moitas veces, a realidade é que abunda a desproporción dos postos de confianza así como as subcontratas para a prestación dos servizos públicos. Porén, existe un desleixo total na xestión eficiente e profesional dos recursos humanos públicos por parte dos responsábeis políticos e equipos directivos.

O problema é que esta reforma ten que vir motivada por unha finalidade de servizo público non por unha finalidade puramente cuantitativa, sexa esta económica ou estrutural, que vai ser a perspectiva desde a que se desenvolva o curso. Non é banal que a Dirección Xeral de Función Pública se atope dependendo da Consellaría de Facenda; o único que parece importar ao Goberno da Xunta na actualidade da Función Pública é o gasto que supón e non o servizo que presta.

O segundo que chama a atención é a cantidade de veces que empregan a palabra “crise” na resolución da convocatoria: un total de 8. En cantas ocasións temos que escoitar a famosa frase de “estamos en crise” como preámbulo de algo que non nos vai gustar? “Estamos” somos moitos e curiosamente as persoas que comezan un discurso con esta frase non son nunca precisamente o paradigma das afectadas polos recortes, en particular, e pola situación económica, en xeral.

Supoñemos que ningún dos prestixiosos especialistas* na materia se sairá un ápice do guión marcado do “vivimos por riba das nosas posibilidades” ou “non se pode gastar o que non temos”. Xa non agardamos ningún poñente rompedor neste curso que sosteña “non é unha crise, é unha estafa”ou que “non faltan cartos, que sobran ladróns”. O que si agardaríamos dunha institución pública é que actúe con neutralidade e que recorde que o emprego público ten a finalidade de servizo público e neste senso hai máis teorías económicas que a que hoxe está de moda en Europa.

Desde a CIG-Autonómica criticamos que se empreguen os recursos da EGAP en organizar cursos que non son de formación, senón de ideoloxización. Un curso este que, polos contidos que aborda, está chamado a abundar nos vellos argumentos neoliberais esgrimidos desde a UE, o Goberno de Madrid e da Xunta de Galiza. Aínda que só sexa porque xa tod@s nos coñecemos a letanía de memoria, podían aforrar nela. Se queren convencernos de que é o mellor para todos, a base de repetir e repetir os mesmos argumentos, canto menos que o fagan cos recursos das persoas que se están vendo beneficiadas por estas políticas.

*Entre os prestixiosos especialistas atopamos ao secretario xeral da Deputación de Ourense: Fransciso Cacharro Gosende, fillo de Francisco Cacharro Pardo.